جانــــان جـــــان !
چقدر بدی داشتم و تو ندید گرفتی ..
چقدر بدی و کژ روی هایم را خوب جلوه دادی ..
و من ..
تنهـــــــا
آبـــــــرویت را می بــَـــرم ..
پــــــروردگــــــارا ..
عطــــا کــن بما از همان خــزانه ی غیبت! آنچه که برای خوبان و طاهرینت مقدّر ساخته ای .. که همانا خودت فرموده ای :
« ان الانسان لربه لکفور » که این منش و فطرت آدمی است .. و رحمانیّت و رحمیّت و کرامت جزء صفات ثبوتیه ی توست ..
که اگر از تو نخواهیم و تو عطا نکنی پس چه خاکی بر سر بریزیم ؟